Van Bolgatanga naar Cape Coast

16-05-2011 Van Bolgatanga naar Cape Coast
Al weer twee weken geleden dat ik iets van mezelf heb laten horen en nog anderhalve week voordat ik weer terug ben in dat koude kikkerlandje! De tijd vliegt en gaat sneller voorbij dan ik zou willen! Van de andere kant kijk ik er ook weer naar uit om terug te zijn en weer alle dagelijkse dingen op te pakken. Ik heb het gevoel dat dit nogal een lange blog gaat worden, heb veel te vertellen!
Mijn laatste week in mijn gastgezin vloog voorbij, maandag en dinsdag heb ik nog stage gelopen in het ziekenhuis, woensdag heb ik aan mijn scriptie gewerkt. Donderdag ben ik nog een laatste keer met Nurses on Tour meegegaan voor de voorlichting en het uitdelen van muskietennetten. Vrijdag heb ik heel de ochtend op een stoeltje gezeten, want mij haren werden ingevlochten! “Jeetje, dit nooit meer” was het enige wat ik op dat moment kon denken! Het was een stikhete dag dus ik zweette me rot, plus het is toch wel erg pijnlijk! 2 pakken nephaar en 3,5 uur later was het eindelijk klaar en kon ik met een topzwaar hoofd weer naar huis! Voor de laatste keer een heerlijk broodje ei gegeten bij Travelers Inn en afscheid genomen van Ibrahim, het kantoor en Bolgatanga!
Zaterdag was het dan al weer mijn laatste dag in mijn gastgezin! Heel de ochtend ben ik druk bezig geweest met mijn tas inpakken. Weer was het een hete dag en tot overmaat van ramp viel ook nog eens de stroom uit! Zweten, zweten en nog meer zweten in mijn kamertje (met golfplaten dak, dus dat wil wel!). Moeilijke besluiten, wat neem ik mee, wat laat ik achter voor mijn gastgezin…?? Maar voller dan overvol kon mijn backpack toch echt niet, dus er bleef veel over om aan mijn gastgezin te geven. Ook had ik de afgelopen weken ook al een hoop spulletjes gekocht voor in een verrassingsdoos die ik dan de laatste avond uit kon delen. Genoeg dus! ’s Middags nog even samen met alle vrijwilligers geluncht, Jill was namelijk jarig en Joanne en Kaat stonden ook op het punt om Bolgatanga te gaan verlaten. Daarna weer snel terug naar mijn gastgezin, want het was tijd om voor de laatste keer pannenkoeken te bakken voor mijn gastgezin. Op de pakken mix stond dat het voor 10 -12 pannenkoeken was. Ik had er drie, dus ongeveer 35 pannenkoeken was mijn berekening. Omdat dit allemaal op een houtskoolvuurtje moest gebeuren wilde ik op tijd beginnen! Maar nog geen 45 min en 13 pannenkoeken later was de mix al op. T is mij nog steeds een raadsel hoe ik er daar 35 van had moeten maken! Ik hevig teleurgesteld, de kinderen helemaal niet! Met allemaal nog minder dan een kwart pannenkoek in de hand vertrokken ze in opperbeste stemming, om na 5 minuten met djembee’s terug te komen voor een klein feestje, dansen en zingen maar!
Daarna kon het wachten beginnen, want ik wilde alle kadootjes en spullen die ik achter wilde laten pas weggeven als mijn gastvader en ooms er waren. Toen die om 9 uur nog nergens te bekennen waren heb ik het toch maar alleen aan mijn moeder gegeven. Ze was helemaal in de wolken met alle dingen, maar nog het meest met een stof die ik voor haar had gekocht en een spiegel die ik achter liet! Ook alle schoolspullen voor de kinderen van heel de familie werden hartelijk in ontvangst genomen! Daarna was het toch echt tijd om mijn bedje voor het laatst op te zoeken, om 4 uur zou mijn wekker namelijk al weer gaan, want ik moest om 6 uur bij de bus zijn voor een ticket…
Die wekker had ik achter af niet hoeven te zetten, want ik heb die nacht maar amper geslapen. Ik had nog steeds veel last van mijn ingevlochten haren en ook mijn vertrek maakte het er niet makkelijker op om in slaap te vallen. Al voor 4 uur mijn bedje uit gekropen, gebroken als ik me voelde, om mijn laatste dingen in te pakken en afscheid te nemen. De rest had niet zo’n haast om op te staan, pas om kwart over 5 rolde mijn vader, oma, broertje en moeder uit hun bed, terwijl ik om half 6 al wilde vertrekken, mijn ooms waren trouwens nog steeds nergens te bekennen! Mijn gastmoeder had voor een taxi gezorgd, die “er echt om kwart over 5 zal zijn hoor”. Toen die er om kwart voor 6 nog niet was en mijn gastmoeder met een ontbijtje aan kwam zetten, had ik het niet meer, die ghaneese tijd ook! Hopen dat ook de buschauffeur de ghaneese tijden aanhoud! Om 6 uur was dan eindelijk de taxi er en kon ik op weg! Afscheid nemen was heel vreemd en koel, ik kreeg een hand en dat was het… Ook al mijn neefjes en nichtjes waren nergens te bekennen, maar ik moest toch echt gaan. Eg jammer, want die kids waren toch wel het belangrijkste voor mij!
De bedoeling was om die dag meteen door te reizen naar het Hand in Hand project, maar door het slechte weer ( het regende van Bolgatanga tot Techiman, ± 6 uur rijden) waren de wegen zo slecht dat ik toch maar besloot om in Techiman te overnachten en de volgende dag door te gaan. Maandag kwam ik naar een helse rit in een taxi aan bij Hand in Hand in Nkoranza, een project voor gehandicapte kinderen die zijn achtergelaten door familie of geen familie meer hebben. Veel van deze kinderen zijn gewoon ergens in het bos of aan de rand van de weg door mensen gevonden, achtergelaten om te sterven… In totaal wonen hier ± 60 kinderen en er werken ± 20 kinderen met beperking om de werkplaats. Hier zou ik de komende dagen door gaan brengen, gewoon om te zien hoe het daar is en er is ook een heerlijk rustig geusthouse. Dinsdag en woensdag heb ik hier de hele dag meegelopen met vrijwilligers die hier voor lange tijd verblijven. Het was heel mooi om te zien hoe er echt een thuis voor deze kinderen is gemaakt en dat de caregivers ook echt van deze kinderen zijn gaan houden. 's Avonds dan toch maar het besluit genomen om mijn vlechten er uit te halen, de jeuk en de uitslag was te erg en werd alleen maar erger. Tot nu toe er nog geen spijt van gehad... Donderdag heb ik een uitstapje gemaakt naar Boabeng-Fiema, waar 2 soorten apen in het wild leven en van dichtbij de zien zijn. De terugweg liep wat anders als verwacht, er was daar geen taxi of tro-tro te vinden en na 3 uur wachten kwam er eindelijk een pick-up langs. En wat voor een… Ik denk dat het de nieuwste auto in heel Ghana was, de stoelen zaten nog in het plastic en de airco draaide op volle toeren, dit is veeeel beter dan een tro-tro! Die toch maar aangehouden om te vragen of ik mee kon naar Nkoranza. Gelukkig gingen zij ook daar naar toe en kon ik met hun mee terug… Zo’n lift wil ik elke dag wel!
Vrijdag was het alweer tijd om afscheid te nemen, wat ik toch wel jammer vond. Het is een mooie plek en er wordt heel goed werk gedaan door de caregivers en de vrijwilligers! Maar goed, op naar Bobiri waar in een oerbos zo’n 400 verschillende soorten vlinders leven en waar hele oude bomen te vinden zijn. Van Techiman met de tro-tro naar Kumasi en van Kumasi weer met de tro-tro naar Kubease, het dorpje vanuit waar je het bos in gaat. Zaterdag vroeg in de ochtend een tour gedaan met gids, veel vlinders gezien, maar door het slechte weer waren er niet zo veel als op een zonnige dag, dat was even balen! Daarna weer terug naar Kumasi, want ik wilde vandaag nog door naar Cape Coast. Dit verliep wederom weer anders als gepland, er was weer nergens een taxi te bekennen en de enige taxi die er was vroeg veel te veel geld. Net toen ik op het punt stond om toch maar die taxi te nemen, kwamen er 2 duitse vrouwen met eigen auto + chauffeur aan die ook naar Kumasi gingen. Of ik met hen mee wilde rijden? Tuurlijk, zo’n aanbod sla ik niet af, want het was weer zo’n superluxe, peperdure pick-up! Wouw.. wat heb ik een geluk!
Aangekomen in Kumasi was het te laat om nog de bus naar Cape Coast te nemen, dus hier maar weer een nachtje geslapen. Het was wel echt het slechtste hotel met de kleinste kamer die ik ooit heb gezien, alsof ze een bed in een klerenkast hadden gezet… Gisteren dus maar vroeg opgestaan en een tro-tro naar Cape Coast genomen. Hier in het zuiden zijn de tro-tro’s een stuk beter als in het noorden. Ze zijn nog steeds even groot, maar er hoeft maar de helft minder mensen in! Het busje was al snel vol en we vertrokken richting de kust! Na 4 uur reizen waren we er dan eindelijk en heb ik meteen maar mijn hotelletje opgezocht en geluncht. Daarna nog even de stad verkent en wat boodschapjes gedaan. Toen ik heerlijk wilde gaan dineren in het restaurant van het hotel, bleek dat ik tijdens mijn lunch alle laatste restjes had opgegeten en dat ik dus niets meer kon krijgen! Dus maar een taxi (zijn trouwens extreem duur hier, wel 4x zo duur als in Bolgatanga!) genomen naar de kust, Castle Restaurant. Met uitzicht op de golven heb ik heerlijk gegeten, hier kom ik zeker nog een keer terug, er staan nog zo veel lekkere dingen op de kaart! Terug in mijn hotel nog even Lost gekeken op mijn laptop en naar bedje toe!
Vandaag niet heel veel plannen, straks een bezoekje aan Cape Coast Castle, een slavenfort waar Nederlanders de baas waren en nog even het strand op en kijken waar je wel kan/mag zwemmen. De zee is hier namelijk best gevaarlijk, hoge golven en veel rotsen… Vanmiddag moet ik me maar even gaan verdiepen in de rest van mijn reis, door vertragingen in Techiman en Kumasi heb ik een bezoek aan een dorp op palen en zeeschildpadden moeten skippen! Balen, maar er is nog steeds veel te zien! Ik wil nog naar de mangrovebossen en wetlands aan het einde weer een paar dagen aan de kust, maar dat wordt nog even puzzelen!
Tja, zoals ik al zei, het is een aardig lange blog geworden! Geniet van de foto’s en tot snel alweer!!